Ίσως να πρόκειται για ατυχείς συγκυρίες ενός εντιμότατου υπουργού ίσως πρόκειται για αμαρτίαι του υπουργείου που κρύβονταν χρόνια και... παιδεύουσι Γερουλάνο, ίσως είναι και ο μοναδικός υπαίτιος. Ουδείς μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση καθώς ο Παύλος Γερουλάνος είναι από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της κυβέρνησης, με ορκισμένους πολέμιους και πιστούς συνεργάτες.
Όπως και να έχει, τα «εύσημα» τα έλαβε τελικώς στην συνείδηση της κοινής γνώμης με την κίνησή του να παραιτηθεί έπειτα και από την ένοπλη ληστεία στο ανεπαρκώς φυλασσόμενο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίαςπου πραγματοποιήθηκε το πρωί της Παρασκευής- όταν πολλοί συνάδελφοί του δεν διανοούνται να αφήσουν την καρέκλα της εξουσίας για πολύ μεγαλύτερα ατοπήματα.
«Το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει ένας υπουργός Πολιτισμού μετά από μια τέτοια ληστεία θα ήταν να παραιτηθεί» δήλωσε την Παρασκευή το βράδυ χωρίς ωστόσο να υπάρχει επίσημη απάντηση από μέρους του πρωθυπουργού για το αν έγινε δεκτή η παραίτηση ή όχι.
Και ενώ η «αποπομπή» του εκκρεμεί ο ίδιος διατηρεί χαμηλούς τόνους, όπως πάντα. Ως άνθρωπος που εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ από επιλογή και από… προτροπή- του Γιώργου Παπανδρέου σαφώς, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τα πολιτικά πιστεύω του οικογενειακού του περιβάλλοντος, ο Γερουλάνος μάλλον διαθέτει μια… ευαισθησία στις λεπτομέρειες του προφίλ ενός πολιτικού.
Πώς να μην διαθέτει άλλωστε, καθώς δεν μπήκε στη διαδικασία να αρχίσει ψηφοθηρικό τουρνέ πριν τις εκλογές, να τάξει λαγούς με πετραχήλια σε εν δυνάμει ψηφοφόρους ή να προσμένει στην βοήθεια του προέδρου του κόμματος, διότι τα είχε όλα. Ήταν ο έμπιστος του Γιώργου Παπανδρέου, στενός φίλος, συνεργάτης επί πολλά έτη, συνοδοιπόρος ιδεολογικά με «αέρα» κοσμοπολίτη και φυσικά… χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές φιλοδοξίες- γεγονός που εξυπηρετούσε πρώτα τον κ. Παπανδρέου και έπειτα τον Γερουλάνο.
Το opengon (ως φιλοσοφία) είχε ανοίξει τις αγκάλες του για εκείνον λίγο πριν το 2009 και στις αλησμόνητες εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» ο τεχνοκράτης συνεργάτης του Παπανδρέου με τις εξαιρετικές πολιτιστικές γνώσεις φάνταζε ως το ύδωρ της κάθαρσης για το καθιερωμένο στη συνείδηση των πολιτών προφίλ διεφθαρμένου έλληνα πολιτικού.
Ο Παπανδρέου τον επιλέγει και τον τοποθετεί στο υπερυπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Ο νέος τότε υπουργός αποτελεί ασφαλώς μια ιδιαίτερη περίπτωση στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στα πηγαδάκια μιλάνε για εκείνον μόνο ψιθυριστά. Μεγαλοαστός, από οικογένεια με βασιλικές καταβολές, με πατέρα γενικό γραμματέα Συντονισμού στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή, δισέγγονος του Εμμανουήλ Μπενάκη και ξάδερφος του Αντώνη Σαμαρά, ήταν επόμενο να προκαλέσει καχυποψία στο ΠΑΣΟΚ.
Οι βενιζελικές καταβολές του ωστόσο δεν αργούν να γίνουν γνωστές στους συναδέλφους του- όταν πρωτοεμφανίστηκε ως συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου στο υπουργείο Παιδείας, και αρχίζουν να τον βλέπουν σαν το πέμπτο μέλος ενός ήδη άρρωστου σώματος. Από την άλλη, όλοι θαύμαζαν την αστική ευγένειά του και τους ήπιους τόνους που διατηρεί χωρίς να εκφράζει έναν τυπολατρικό πολιτικό λόγο.
Εξάλλου, το βιογραφικό του δεν είχε να επιδείξει καμία σχέση με τον πολιτικό στίβο παρά μόνο με τον επιχειρηματικό. Ο Γερουλάνος έφερε έναν αέρα πιο αμερικάνικο στη φιλοσοφία του ΠΑΣΟΚ, εκείνον της πίστης στην ομάδα, της εξειδικευμένης γνώσης και του κοσμοπολιτισμού, ό,τι χρειαζόταν το υπουργείο Πολιτισμού, σύμφωνα με τον Παπανδρέου.
Ο Γερουλάνος είχε ,άλλωστε, φοιτήσει στο ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου. Σπούδασε ιστορία στο Williams College και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Δημόσια Διοίκησης του Πανεπιστημίου Harvard και στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου MIT. Εργάστηκε αρχικά ως οικονομικός διευθυντής στην Photoelectron Corporation και με την επιστροφή του στην Ελλάδα καταπιάστηκε με τα γνώριμα, δηλαδή με την οικογενειακή επιχείρηση ιχθυοτροφείων στην Κεφαλλονιά, τόπος καταγωγής του.
Η γνωριμία με τον Παπανδρέου ήρθε το 1999 οπότε και τοποθετήθηκε συνεργάτης του. Το 2006 ανέλαβε τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ως ο έμπιστός του και τον Μάρτιο του 2008 έγινε γραμματέας του τομέα επικοινωνίας του κόμματος. Το 2009 εξελέγη τελικώς στο Επικρατείας.
Ο Παπανδρέου τον εμπιστευόταν τυφλά, καθώς γνώριζε ότι ήταν σχεδόν θρασύς λέγοντάς του τα πράγματα με το όνομά τους. Συν τοις άλλοις, δύσκολα θα έβρισκε ο πρωθυπουργός άνθρωπο που ο χώρος του Πολιτισμού να του είναι τόσο οικείος.
Στα εγκαίνια του ανακαινισμένου Εθνικού Θεάτρου, είχε αναφέρει χαρακτηρίστηκα ότι σχεδόν μισοί από τους παρευρισκομένους ήταν κατά κάποιον τρόπο… συγγενείς του. Η μητέρα του, η Αιμιλία Γερουλάνου, είναι πρόεδρος του Μουσείου Μπενάκη, και η αδελφή του η Ειρήνη διευθύντρια. Ο ίδιος έκλεινε τα ραντεβού του με τους πολιτικούς συντάκτες στο καφέ του Μουσείου την εποχή που ήταν διευθυντής του πολιτικού Γραφείου του Παπανδρέου.
Τραγική είρωνα ίσως, αλλά πρόκειται για έναν υπουργό που πραγματικά «θρήνησε» την κλοπή της Ντόρα Μάαρ του Πικάσο από την Εθνική Πινακοθήκη. Λάτρης της τέχνης και σχεδόν μεγαλωμένος μέσα στα Μουσεία, γνωρίζει καλύτερα από πολλούς συναδέλφους του την πολιτιστική αξία ενός πίνακα ή ενός αρχαιολογικού ευρήματος.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον κατηγορούν για ολιγωρία, πολιτική αστάθεια, ανευθυνότητα και για δημιουργία «κλίκας» στο υπουργείο του. Στο ΠΑΣΟΚ, μάλλον αισθάνεται μοναξιά διότι αρκετοί βουλευτές τον αντιμετωπίζουν με χλιαρό τρόπο, όταν στην αντιπολίτευση προκαλεί το μένος με τις πολιτικές του και εκτός Κοινοβουλίου γίνεται αποδέκτης της δυσαρέσκειας του κόσμου για την πίστη του στον Παπανδρέου.
Αν και όπως όλα δείχνουν, ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, θα απορρίψει την αίτηση παραιτήσής του, ο ίδιος ο Γερουλάνος μάλλον με ανακούφιση θα περιμένει το αντίθετο… Ήδη πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς του χρεώνουν την κλοπή στην Αρχαία Ολυμπία με αναμφισβήτητο το κόστος της ευθύνης που φέρει για το γεγονός. «Όταν βρίσκεσαι σε μία κρίση, πρέπει να αλλάξεις εντελώς νοοτροπία. Εντελώς τρόπο με τον οποίο δουλεύεις» δήλωσε σχεδόν προφητικά πρόσφατα.
Αναστασία Γαλάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου