Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Θα αρχίσω κάπως ανορθόδοξα και θα προτάξω τη χαρά μου και την ικανοποίηση μου για την γενιά μου και την δημοσιογραφία που ασκώ. Όχι ότι έμαθα ξαφνικά να γράφω εγώ και οι συνομήλικοι συνάδελφοι μου, αλλά διαφέρουμε ως προς το σεβασμό σε σχέση με τους παλαιότερους.
Σε μια αίθουσα σήμερα όπου διεξαγόταν μια συνέντευξη Τύπου υπήρχαν συνάδελφοι που έχουν πολλά χρόνια στο χώρο, αλλά αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν τους δίνει το δικαίωμα να φέρονται με έπαρση ή ακόμη και μεαλαζονεία.
Το έβλεπες με τον τρόπο που έθεταν τις ερωτήσεις τους, σαν άλλοι εισαγγελείς, το ύφος τους, η αγένεια που σήκωναν το κινητό τους τη στιγμή που τους απαντούσε ο ερωτηθέν, απλώς εξόργισαν όποιον γνώριζετους στοιχειώδεις τύπους συμπεριφοράς.
Αυτοί είναι που δεν κατάλαβαν πότε πέρασαν οι εποχές που γράφανε για τα «αφεντικά» τους και ξεπεράστηκαν. Δεν έμαθαν να γράφουν για τον κόσμο. Ποτέ δεν τον σεβάστηκαν άλλωστε.
Λένε πως οι λαοί έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν και κατά επέκταση τους δημοσιογράφους που είναι υπηρέτες αυτών, όμως ο λαός αυτή τη στιγμή παλεύει για την επιβίωση του και την αλήθεια του και δεν έχει χώρο για «παπαγαλάκια» στη ζωή του που απλά κακαρίζουν και κουτσουλούν.
Ένιωσα στριμωγμένος στην αίθουσα αυτή αλλά πείσμωσα ακόμη πιο πολύ να υπηρετώ τη δημοσιογραφία με γνώμονα τον κόσμο και την αλήθεια του. Η προσπάθεια της αναζήτησης της και μόνο αξίζει. Είμαστε η νέα γενιά που έρχεται να αντικαταστήσει τα γρανάζια του συστήματος με τα όνειρα του δικού μας κόσμου, όπως ακριβώς τον θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου